Niektórzy z Was znali Profesora, na pewno wielu o Nim słyszało...
o takim Człowieku, a zaraz potem - Lekarzu, który służył ludziom, gdzieś w zaciszu swego skromnego oddziału na trzecim piętrze Szpitala im. Orłowskiego w Warszawie, wielu mówiło, że jest Bogiem.
Z dala od blasku fleszy, nie patrząc na osobiste korzyści, dawał nadzieję i drugie życie wielu pacjentom.
Spotkaliśmy się w 2007 roku, gdy uratował mnie przed niebezpieczną w moim przypadku terapią w jednym z warszawskich szpitalu.
Byłem w kiepskiej kondycji - i fizycznie i psychicznie już nie dawałem rady.
Wtedy los postawił na mojej drodze tego człowieka - zobaczyłem jak martwi się o każdego z pacjentów, jak o nich walczy, jak przeżywa, gdy odchodzą..
Uwierzyłem wtedy, że są Lekarze, którzy dobro pacjenta uważają za najwyższą wartość. Już nie musiałem bać się o to, czy aby ktoś chce mnie wykorzystać w roli królika doświadczalnego ryzykując moje zdrowie i życie.
Jaki był?
Nieprzejednany, obstawał przy swoim, był częstokroć ostry, z pozoru nieprzystępny, ale potrafił też żartować w kameralnym gronie.
W rozmowach w cztery oczy pozbywał się maski chłodnego, zdystansowanego, traktował rozmówcę jak równego - tak pamiętam te spotkania.
Pamiętam, gdy wielokrotnie dzwoniłem do Profesora w gorącym czasie w 2010 roku - umawialiśmy się na telefony grubo po północy, jak sam mówił, wtedy miał czas na spokojną rozmowę.
Będzie mi ich brakować.
Dzięki uprzejmości jednego z pracowników kliniki oraz jednej z wieloletnich pacjentek Profesora, miałem okazję zobaczyć Go w Jachrance, w jego żywiole, podczas zjazdu POLSPENu. Wysłuchać jego wykładu, zrozumieć lepiej ideę żywienia, którą propagował, której był współtwórcą.
Miałem tam małą przygodę. Dziś wspominam ją z uśmiechem.
Zaszkodziła mi tamtejsza kuchnia - zamiast wrócić do Warszawy niespodziewanie zostałem na polecenie Profesora.
Profesor zorganizował szybko mini klinikę
ze swojego identyfikatora zmajstrował wieszak na kroplówki, jako stojak na kroplówki posłużył stelaż pod materiały reklamowe, pielęgniarka z naszego Oddziału zrobiła mi prowizoryczny wenflon z igły przyklejonej plastrem, a przedstawicielka jednej z firm wyszukała w bagażnikach aut firmowych jakichś kroplówek.Niedługo po tym wydarzeniu Profesor musiał mnie operować.
Po operacji wyszedł z bloku - uśmiechał się. Jak mówiły Mamie pielęgniarki, był to rzadki widok u Profesora.
To On na drugi dzień po zabiegu odłączył pompę z lekiem przeciwbólowym, kazał wstać i chodzić.
Myślałem, że zwariował - wszystko szarpało, ciągnęło, ale nie dałem się. Posłuchałem się, choć było ciężko.
Dzięki temu szybko stanąłem na nogi.
W dniu wypisu wyciągał mi jeszcze jeden szew, który się zaplątał - pochylając się nade mną i grzebiąc w ranie powiedział:
- zrobiłem wszystko co mogłem jako chirurg, teraz reszta zależy od Ciebie.
Takich historii są dziesiątki, jeśli nie setki...
Pamiętam spotkanie z młodym chirurgiem w szpitalu wojewódzkim w Polsce, który odbywał w 2007 roku staż pod okiem Profesora - skojarzył mnie z czasu mojej hospitalizacji w Oddziale Chirurgii i Żywienia.
Wyszedł za mną na korytarz z gabinetu, zapytał czy nadal jestem pod opieką Profesora. Odpowiedziałem twierdząco. Powiedział mi wtedy z pełną powagą w głosie:
- niech się pan go trzyma, to jeden z niewielu lekarzy, który dba o pacjentów.
To nie wymaga już żadnego komentarza.
Dziś, gdy niejako zostałem sierotą, jako pacjent Oddziału Chirurgii i Żywienia w Szpitalu im. prof. Orłowskiego w Warszawie, boję się przyszłości.
To Profesor wraz z garstką lekarzy walczył o zachowanie żywienia pozajelitowego w warunkach domowych w dotychczasowej formie.
Zapewnił mi osobiście ogromną swobodę oraz bezpieczeństwo stosowanej metody.
Wielu z nas wsparło Go w tej walce jak tylko mogło. Wtedy się udało, ale na jak długo ?
Wierzę, że Jego trud nie pójdzie na marne i uda się uratować choć część Dziedzictwa Pana Profesora Marka Pertkiewicza.
wpis ten jest moim osobistym poglądem i nie należy łączyć z punktem widzenia innych pacjentów żywionych do i pozajelitowo
w poniższym linku znajduje się nota biograficzna oraz kondolencje Władz WUM:
https://www.wum.edu.pl/node/5306
zamieszczam też link do nekrologu z informacją o pogrzebie, gdyby ktoś chciał wziąć udział w ostatniej drodze Pana Profesora:
http://nekrologi.wyborcza.pl/0,11,,2477 ... rolog.html
