mf pisze:natomiast akurat w przypadku osoby niewierzącej i uważającej chrzest za hipokryzję zgadzanie się na zostanie ojcem lub matką chrzestną jest moim zdaniem naduzyciem i własnie hipokryzją.
rodzice (biologiczni) starają się coś zapewnić dziecku (wstęp do królestwa niebieskiego) lub sobie (spokój od rodziców, czy sąsiadów męczących pytaniami o chrzest). Ok, są niewierzący i mimo to uważają, że tak należy. Nie oceniam.
Natomiast postawę dorosłego człowieka uważającego się za niewierzącego i krytykującego sakramenty a który ZGADZA SIĘ MIMO TO NA ZOSTANIE RODZICEM CHRZESTNYM OCENIAM BARDZO KRYTYCZNIE.
Ja nie twierdzę, że nie było hipokryzją zgodzenie się na to w kwestii samego podejścia do wiary. Ale w kwestii osobistej- czyli tego, że moja siostra chciała bym to była właśnie ja, nikt inny - to jak to ocenić? A do ochrzczenia dziecka czuła się zmuszona z róznych względów,bynajmniej nie jej własnej wiary.
Dlatego piszę o teatrze - z każdej ze stron. I kościoła, który zgadza się na coś takiego, i ze strony ludzi którzy czując się przymuszeni i dla spokoju podejmują taką decyzję.
Przecież ksiądz, który przygotowuje rodzinę do chrztu ma obowiązek wysłuchac mojej spowiedzi i udzielić mi rozgrzeszenia, bo inaczej nie moge w pełni uczestniczyć w mszy. Prawda? Myślicie, że ktoś w ogóle na to patrzył? Ksiądz mnie nie widział na oczy nigdy, bo nie mieszkam w domu rodzinnym od lat. Mimo to nawet nie mrugnął udzielając sakramentu. Jak to więc jest z tą świętością?
To samo np ze ślubem znajomych- przecież są nauki, spotkania z księdzem. A tymczasm do sakramentu przystąpiły dwie osoby, z których tylko jedna była wierząca.
mf pisze:już zupełnie abstrahując od kontekstu religijnego, uważam to za przykład niedojrzałości. Gdybym był programowo niewierzący i ktoś z przyjaciół lub rodziny poprosiłby mnie o zostanie rodzicem chrzestnym, powiedziałbym o tym i odmówił
Dla mnie aktualnie przystąpienie do sakramentu jest na równi z braniem udziału w obrzędach plemiennych. Nie wierzę, nie potrzebuję, ale jeśli mnie ktoś poprosi i od tego będzie zależało jego szczęście- to jestem w stanie się zgodzić. Przynajmniej do tej pory tak było. Byleby to nie była prośba o ślub kościelny, bo na to na pewno się nie zgodzę.
Natomiast jeśli ktoś z pełną wiedzą o mojej niewierze prosi mni bym była świadkiem, matka chrzestną itp- to cóż.- jego wybór, a ja jestem uprzejmą osobą. I nie uważam by świadczyło to o mojej niedojrzałości, bo ja nie ukrywam swojego poglądu na sprawę.
Nie da się do tego tematu podejść ksiązkowo, zawsze będzie jakieś "ale".
[ Dodano: 01-02-2010 ]
stefanmalek pisze:ania406 napisał/a:
sakrament jest swoistym zobowiązaniem, dzieciom każe się przyrzec, że będą wierzyć- podczas komunii czy bierzmowania.
Nie prawda, to jeżeli przyjmie się sakrament wbrew woli i nie spełni się wymagań, to pomimo, że będzie on w księgach parafialnych, czy Bóg wie gdzie jeszcze, to nie będzie on ważny. To nie jest żadne zobowiązanie. Wymuszona przysięga jest nieważna. Dla ludzi liczy się papier i pieczątka, dla Boga to nie ma znaczenia.
Jasne, zgadzam się, że jeśli bóg jest, to on wie najlepiej co i jak. Ale my rozmawiamy o tym co ludzie robią i czego oczekują. Nieistotne jest dla mnie teraz, że i tak nie wierzyłam w składaną przysięgę. Istotne jest, że mnie mimo to zmuszono do jej wypowiedzenia.
Care for life and physical health, with due regard for the needs of others and the common good, is concomitant with respect for human dignity.
chodzi o to, że w święta chodzę do kościoła ze względu na rodziców. Jest mi z tym źle, ale niestety wiele osób nie rozumie, że "klepanie wyuczonych regułek" nie jest wiarą. Ja chciałabym wierzyć jak kiedyś nawet księdza na kolędzie pytałam czy nie mógłby ze mną porozmawiać okazało się, że nie. Żałuję bo tylko na mnie nakrzyczał, a nie o to chodziło. W sumie najlepszą obroną jest atak.
Dobre 
