porozmawiaj z wykładowcami na osobności, powiedz, że chorujesz i że to Twoja prywatna sprawa, a dzięki ich komentarzom, których nie uważasz za zabawne, zostajesz zmuszana do okrajania rzeczonej już prywatności. Jeśli uzewnętrznisz się ten jeden raz, to jest duża szansa, że będzie on Twoim ostatnim w środowisku akademickim w którym aktualnie jesteś.
Ja załatwiłam to od razu z moimi wykładowcami- powiedziałam komu trzeba i miałam spokój do końca studiów.
Co do studentów z roku - w moim przypadku wiedzieli tylko bliscy znajomi. W sumie 6 osób na jakieś 140 z którymi miałam styczność podczas zajęć. Nikt inny nie pytał, więc nie musiałam tego tematu poruszać. A to, że patrzyli zaciekawieni- cóż
Jak mam bąbla na nosie to też patrzą, co nie znaczy że zaraz muszę im mówić co to za bąbel Radzę więc olać "konkurencję" z roku i dalej śmiało brać aktywny udział w zajęciach. Ja również miałam okazję wykazać się ponadprzeciętną wiedzą nt chorób jelit podczas zajęć - wykładowca wiedział w czym rzecz, a studenci mieli to w nosie szczerze mówiąc Jeśli ktoś w końcu zapyta, a Ty wiesz, że nie chcesz mówić o chorobie, to powiedz, że interesujesz się kupą od dzieciństwa i tak Ci zostało na studiach
Podejdz do tego z uśmiechem. Będzie Ci lżej, a mniej stresu, to zdrowsze jelita
Skoro i tak się z tymi ludźmi nie przyjaźnisz, to nie dodawaj sobie ciężaru ich oceny do swoich własnych problemów. Bądź uśmiechnięta i zbywaj ich.
)....
i nawet czasami pytają o moje samopoczucie, a przede wszystkim nie patrzą krzywo na spóźnienia, albo nagłe zniknięcia z pracy, albo wyjścia do lekarza...
). Pewnie dlatego, że lepiej się poczułam 
. No i moja babcia, która próbowała mnie karmić dosłownie wszystkim, czego jeść nie mogłam.
a nie należę do osób bardzo wrażliwych czy użalających się nad sobą zawsze wszystko musiało być na maxa a teraz się tak nie da