Moje podejscie do zycia

[CzarnaMamba]

Moi Drodzy... Od kilku dni mam wiecznie zły nastrój, wszystko mnie denerwuje, gnębi, myślę i zastanawiam się nad dziwnymi rzeczami np. dlaczego moje życie jest takie a nie inne, tzn lepsze, dlaczego choroba akurat mnie wybrała, czy nie lepiej byłoby po prostu odejść drażnią mnie ludzie na mieście, w sklepie, w pracy, denerwują mnie drobiazgi typu: moja siostra trzaska drzwiami, nie domyka szafek, jest za głośno w autobusie, czepiam się wszystkiego, mam wrażenie, ze jestem beznadziejna. W ogóle to byłoby świetnie, jakbym wylądowała na bezludnej wyspie. Choć myślałam, ze poradzę sobie z choroba, to jednak znów się zaczęło rozmyślanie i rozważanie, czy warto??? Ciągle czuje jakiś ból, jak nie fizyczny to psychiczny. Wiecznie boli mnie kręgosłup, barki, nawet już serce się odzywa ciągle, jak nie ma nikogo plączę, chciałabym cofnąć czas, albo w ogóle się nie pojawić na tym świecie. Myślę nad wizyta u psychologa, ale panicznie się boje, ze nie będę potrafiła mu wyjaśnić tego wszystkiego ( stresuje mnie nawet to, ze muszę coś przedstawić przed publika na szkoleniu- a nigdy tak nie było)!. Kiedyś byłam otwarta osoba, potrafiłam rozmawiać ze wszystkimi o wszystkim, pomagałam innym i angażowałam się w to co robiłam, a teraz??? To wszystko umarło, zostało za mną, ponad rok temu, aż dostałam zaostrzenia... To tak, jakby ktoś mi coś odebrał...cząstkę mnie prawdziwej co ja mam zrobić??? Wszystko się tak tłumi, aż w końcu wybuchnę, choć długo to trzymałam w sobie, aż do teraz... Może ktoś z Was tak miał i wie, jak sobie z tym poradzić????

[makika83]

anecia - po prostu wpadłaś w emocjonalny dołek. każdy, nawet zdrowi, mają tak co jakiś czas. jak patrzyłam na koleżanki z liceum to zastanawiałam się co ja robię, kim jestem dla innych, czym dla świata. wydawało mi się, że wszyscy mają bardziej emocjonujące życie, mogą więcej i lepiej; jeżdżą po świecie, pomagają dzieciom w afryce, mają wielu znajomych, chodzą na imprezy, mają lepsze ciuchy, ładniejsze włosy... do tego doszła refleksja, że np. taki lekarz to pomaga ludziom, ratuje im życie, a ja co? nic!
tylko wiesz co? ci ludzie w sporej większości nie doceniają tego, co mają, nie rozumieją, że ktoś może im tego zazdrościć; mają kompleksy i złe dni.
nie wiem kiedy zachorowałaś, ale z czasem zrozumiesz, że możesz wiele, że zyskałaś coś, czego wiele osób nie będzie miało nigdy - świadomość siebie, radość z drobnych spraw. wiem, że trudno cieszyć się życiem kiedy źle się fizycznie czujesz, kiedy się boisz o jutro, sama przez to przechodziłam. ale dziś, chociaż patrząc z boku trudno to dostrzec być może, po prostu cieszę się życiem. uśmiecham się do siebie, do ludzi. czuję się szczęśliwa. zdaję sobie sprawę, że nie będzie tak zawsze, ale na dziś to nie ma znaczenia.

więc dziś po prostu nie daj się chorobie, pokaż, że jestes silniejsza, a pewnego dnia zauważysz, że jesteś silna : powodzenia!

[dziamgotka]

witajcie, ja tez mam ostatnio bardzo zly nastrój, mam CD i walcze z tym draństwem, lekarze zaczeli mnie denerwowac bo nie potrafia ustawic mi leków, te które biore okazało sie ze nie przynosza zadnych efektów a jezeli jakies to tylko uboczne, a ja czuje sie coraz gorzej, jestem coraz bardziej słaba i jakos takos mało optymistyczna,pogoda jak do tego wszystkiego tez do bani

[leila]

ja to mam zły nastroj jak mysle ze kolezanki maja rodzine meza,a dla mnie choroba w jakis sposob jest przeszkoda ,napewno nie wyjde za maz ,ale mam nadzieje ze bede mama

[ewkunia]

ojej, widzę, że nie tylko ja mam podły nastrój.. napadło mnie ogólne zgorzknienie i jakieś poczucie nie potrafienia znalezienia sobie miejsca. mam plan odciąć się na kilka dni od internetu i telefonu -jakoś pozwala mi to przemyśleć kilka rzeczy, zdystansować się i uśmiechnąć...

dopóki jednak korzystam z komputera:), chciałabym zauważyć, że trzeba sobie dać czasami na luz. myślę,że wymagamy od siebie za dużo, porównując z innymi i to powoduje jeszcze gorsze samopoczucie. a gdyby tak trochę poświęcić czasu na przyjemności? może to glupie,ale przełożyłam egzamin,żeby móc polezeć leniwie na kanapie po pracy i poczytać normalne -czytaj nieprawnicze - książki. byłam wykończona sesją i pracą, więc postanowiłam wziąć wolne chociażby od studiów:) pomału się regeneruję,ale jakoś tak 'ckno mi'-jak to mawiamy z Przyjaciółka na dołki:)

chyba pozostaje uśmiech i przeświadczenie o tym,że smutne dni są po to,żeby docenić te szczęśliwe:)

choroba na pewno dala mi większą wrażliwość na emocje ludzkie, więć nie żaluję aż tak bardzo tego colitisa. inny nie znaczy gorszy

[CzarnaMamba]

Dziękuję Wam Kochani za wsparcie, chociaż Wy potraficie podnieść człowieka na duchu, ja mam takie zawrotne dni odkąd dowiedziałam się o chorobie, a tak to nigdy taka nie byłam. Dziwie się, jak widzę, ze ludzie kłócą się o pieniądze itp. a tu zdrowie jest najważniejsze. Zanim wystąpiły pierwsze objawy, nie żałowałam sobie niczego, wieczne imprezy, dużo sportu, rożne jedzenie, a teraz? Pojadę na imprezę raz na jakiś czas i podczas niej mnie czyści-boje się gdziekolwiek jechać tak samo ze sportem- wysiłek i , o jedzeniu to nie wspomnę.... Fakt na dużo sobie pozwalam, ale dużo tez myślę, co mogę zjeść, a czego nie... Meczy mnie ciągłe myślenie o tym wszystkim; a mój powiedział, ze widzi po mnie, ze pragnę być na bezludnej wyspie i nie myśleć o niczym. Powiem szczerze, ze zgadł... Staram sobie tłumaczyć, ze choroba nie przekreśla wszystkiego, ale druga m myślą jest to, ze do końca życia... Dlaczego???

[CzarnaMamba]

martita, chyba jednak wrzuce na luz. Tylko jak tu rozliczyc sie sama ze soba, jak nawet moja osoba jest przeciwko mnie??? Obwiniam za wszystko siebie, mowie, ze jestem beznadziejna, bo moglam zrobic to lepiej, zycie robi sie szare.... Moze urlop dobrze mi zrobi, wyjade gdzies i odpoczne... Chcialabym poczytac ksiazki tak jak kiedys, ale brakuje mi energii, zeby pojsc do tej biblioteki i rozmawiac z bibliotekarka, ktora ciekawa itd....a nie daj Bog jak ona zacznie nawijac, to ja sie tak zdenerwuje, az mnie nosi (to nie jest normalne) Zal mi siebie brak mi motywacji do wszystkiego, wiele rzeczy chcialabym zrobic, ale nic mnie nie moze pchnac do ich realizacji, za duzo gadam a malo robie.....

[leila]

ja juz powoli zaakceptowałam chorobe ,jedyna bolaczka u mnie jest to ze zawsze obawiam sie czy chłopak którego poznam mnie zaakceptuje z dolegliwoscia.błedem jest ze potrafie sie wycofac ze zwiazku np.jesli kogos poznam przez net i nie doprowadzic do spotkania w realu ,ale obawa jest silniejsza

[CzarnaMamba]

jedyna bolaczka u mnie jest to ze zawsze obawiam sie czy chłopak którego poznam mnie zaakceptuje z dolegliwoscia

Z moim juz bylam (fakt, ze niedlugo) jak mnie zdiagnozowano, jestesmy dalej ze soba, byl przy mnie przy pierwszym rzucie, powiedzial, ze choroba w niczym nam nie przeszkadza i ze bedzie wszystko dobrze.
leila, jak trafisz na normalnego mezczyzne, to to zrozumie i bedzie Cie wspieral, a jak odejdzie, to znaczy, ze nie byl Ciebie wart!!! Przelam sie, nie musisz mowic na pierwszej randce o swoich dolegliwosciach

[makika83]

wiecie, co? tak jak napisała anecia, kiedyą myślało się o dobrach materialnych, a teraz najważniejsze jest zdrowie. ja miałam nadzieję, że tak jak ludzie, którzy otarli się o śmierć i zmieniają swój światopogląd -i ja zmienię to w sobie na tyle, że w ogóle materializm to będzie dla mnie raczej abstrakcja (oczywiście w granicach normy). bo przecież w pewnym sensie ocieramy się o śmierć, a czekanie na pierwszy wynik histopatologii wydaje się nie mieć końca i przychodzą różne myśli. zmiana poglądu na pieniądze i możliwości jakie one dają jest krótszym lub dłuższym procesem. ja, ku swojej nie-uciesze, nie potrafiłam się pozbyć chęci kupowania sobie różnych rzeczy, drobnych prezentów dla siebie samej, ale zmieniło się moje myślenie o tym - teraz po prostu kupuję, bo wiem, że to sprawia mi radość, a mój budżet na tym nie ucierpi, poza tym zdałam sobie sprawę, że mnóstwo rzeczy jest mi niepotrzebnych - pewnie, że chciałoby się mieć. ale przecież i tak mam szczęście, bo mam dach nad głową, mam na leki, na lekarza, nie jestem głodna, a jest wielu takich, którzy tego nie mają i to jest tragedia. pod tym względem choroba ma pozytywny aspekt - zmienia człowieka na lepsze.
nie chodzi nawet o myślenie, że inni mają gorzej, ile po prostu o to, że JA mam dobrze. z pewnością jak przyjdzie zaostrzenie to łatwo i przyjemnie nie będzie, ale póki jest remisja - jest ok

[CzarnaMamba]

makika83, poki jest remisja, ja bynajmniej nie zaluje sobie niczego, dzis zjadlam nawet bigos :wow: do pieniedzy podchodze w inny sposob, odkad dowiedzialam sie, ze jestem chora. Wlasnie: co mi da, ze dusze pieniadze i zaluje na wszystko??? Nic. Kupujac uszczesliwie siebie, bo bedzie pasowalo do tych spodni czy do innych, fajnie sie w nim prezentuje i czuje. Dzieci poki co nie mam, wiec uszczesliwiam siebie, mojego mezczyzne, piesia ostatnio dalam pewnej malej osobce wielkiego Kubusia Puchatka i wiecie co??? Jej usmiech i zadowolenie mnie uszczesliwilo!!! Czulam sie tak, jakbym spelnila jej marzenie wiec to nie finanse sa najwazniejsze, a to co czujemy dzis, na te chwile!!! Zycie ma sie jedno!!!!

Z podziekowaniami dla Martity, mojej osobistej Psycholożki, ktora w duzej mierze mnie podniosla na duchu!!!

P.s: juz niebawem napisze, jak zmienilo sie moje podejscie do zycia

[obyty.z.cu]

I teraz już nawet polubiłam swoją chorobę

rozumiem zaakceptowalas, ale polubic

chyba pozostaje uśmiech i przeświadczenie o tym,że smutne dni są po to,żeby docenić te szczęśliwe:)

to mi sie podoba

Byłam też u psychologa i nie dało to nic.Po prostu musiałam do tego dojrzeć!I rozliczyć się sama ze sobą.

Nie bylbym taki stanowczy w twierdzeniu , ze psycholog nie pomogl, moze wlasnie pomogl uswiadomic Tobie, ze to Ty tylko mozesz odpowiedziec na swoje pytania !

leila, jak trafisz na normalnego mezczyzne, to to zrozumie i bedzie Cie wspieral, a jak odejdzie, to znaczy, ze nie byl Ciebie wart!!!

niebardzo rozumie, sorki, nie chce byc szowinista i rozumiem logike tematu....ale nie chce, zeby wyszlo, ze normalni mezczyzni to tylko tacy...jak sobie wymyslicie !
Jesli facet powie, ze nie chce sie wiazac z osoba chora (moze np. niewiedziec co to za choroba), wcale to nie znaczy ze jest nienormalny.
Po prostu ma innne priorytety....i tu zadne jakies takie pogmatwane tematy nic nie daja...chyba byscie sie obrazily, gdyby to facet tak napisal o kobietach.
Chce tylko powiedziec, ze uczucie to nie matematyka, je sie przezywa

teraz po prostu kupuję, bo wiem, że to sprawia mi radość

to jest wlasnie pozytyw.
Stac Cie i chcesz, wiec zrob sobie przyjemnosc.

ej usmiech i zadowolenie mnie uszczesliwilo!!! Czulam sie tak, jakbym spelnila jej marzenie

no wlasnie, u mnie sie tez to sprawdza, wiecej szczescia mam z dawania niz z brania i niema to nic wspolnego z materializmem,ale raczej ze "spelnianiem sie" i dawanie komus troche szczescia,bo my umiemy doceniac takie drobne przyjemnosci .

[exa]

tak miałam tak.Dokładnie tak jak ty.Byłam też u psychologa i nie dało to nic.Po prostu musiałam do tego dojrzeć!I rozliczyć się sama ze sobą.To mnie uratowało nic innego!Ale musiało minąć sporo czasu.

o i to jest to!......psycholog pomoże ci dojść jedynie do odpowiedzi zadając właściwe pytania, bo być może sama sobie nie chcesz ich zadać....

A jeśli nawet jeden Cię nie zaakceptuje to co?nie znaczy to,że to ty jesteś gorsza,tylko,że on jest niedojrzały!albo się kocha,albo nie!

i nie masz gwarancji, czy bez choroby też by cię nie zostawił.....ludzie się poznają i rozchodzą, czy są chorzy czy zdrowi......taki świat....

jak nawet moja osoba jest przeciwko mnie??? Obwiniam za wszystko siebie, mowie, ze jestem beznadziejna, bo moglam zrobic to lepiej, zycie robi sie szare..

i o globalne ocieplenie też?....
życie jest jedno, kobiałko......i jak pisała martita, weź głęboki oddech i popatrz na siebie z boku....świadomości się nie bój, sama w sobie nie boli, boli tylko dochodzenie do niej, a później jest spokojniej i pełniej można się cieszyć z różnych czasem bardzo małych i zaskakujących rzeczy, których normalnie się nawet nie zauważało....

[CzarnaMamba]

Mialam napisac, jak zmienilo sie moje podejscie do zycia.... Rozmowa z Martita pomogla mi w duzym stopniu, bylam blisko "przemiany" ale..... Niestety jest ale ciagle wyje, mam dosyc, w dodatku chlopak 19 lat obok w bloku popelnil samobojstwo i to mnie juz calkiem zdolowalo najgorsze jest to ze najmniejsze drobiazgi mnie denerwuja (napisalam kulturalnie), mam wrazenie, ze za chwile wybuchne, a swoja siostre to chyba rozniose, ma 19 lat dziewucha, a zachowuje sie jak 6-latka!!! Z wszystkim do mamy idzie, nie potrafi nic sama zalatwic, zawsze sie jej zali i pomiedzy mna a mama sa klotnie, bo mamusia broni mlodszej, bo ja mam wykształcenie i dobra prace a ona tego nie ma ilez mozna?! To wiecznie ja sprzatam, a ona syfi! A jak ona sie za cos wezmie, to pozal sie Boze! Nawet scierka jej w tej lapie dobrze nie lezy Kocham tylko ojca i psa z moich najblizszych, bo reszta to mi daje ladnie popalic, nawet krolika bym powiesila za uszy!
Co ja mam ze soba zrobic???
Przepraszam, ze napisalam to tak w nerwach, ale ja juz tak dlugo nie podolam wyje po nocach do poduszki

[exa]

dodatku chlopak 19 lat obok w bloku popelnil samobojstwo i to mnie juz calkiem zdolowalo

a to czemu cię zdołowało?......smutne, nawet bardzo....ale takiego dokonał wyboru...

czytając twój post, powiem ci anecia tak: obyśmy tylko takie problemy mieli.....
się strasznie ciskasz....może jednak psycholog po raz drugi i coś na uspokojenie...może jednak pozwoli to spokojnie przyjrzeć się sobie z boku.....

najlepiej leżeć i beczeć albo się ciskać....tylko pytanie zawsze jest jedno: jaki to ma cel?

ja nie widzę żadnego...to wytracanie energii, którą można wykorzystać w lepszej sprawie...
zajmij się sobą i przestań innymi....wyłącz dźwięk i oglądaj jak niemy film, myśląc o tym jak podołać życiu....jakie priorytety, jakie plany, jakie przyjemności, jakie przykrości i jak się z tym uporać....

beczenie i ciskanie do niczego nie prowadzi..........chcesz eksplodować rób tak dalej.....wybór zawsze należy do ciebie....!