Studia a Crohn

[Misia]

treść wpisu została usunięta na prośbę użytkownika

[zaranin]

Nie dalej jak tydzień temu była rozmowa w TVN24, oczywiście na tematy okołosmoleńskie, ale mniejsza o to. Jedną z dwóch zaproszonych osób była pani psycholog, której nazwiska niestety nie pamiętam. Kojarzę, że nie była to pierwsza lepsza psycholog, tylko ktoś z osiągnięciami. Rozmowa zeszła na temat polskości, a pani psycholog zaczęła opowiadać o swoim dziecku, które wykonało jakiś patriotyczny gest. I w tym momencie babka nie wytrzymała - zalała się łzami i to całkiem mocno.

Profesjonalizm to jedno i fajnie go szlifować, ale jestem przekonany, że panie psycholożki to nie tylko zimne, analityczne roboty.

[Misia]

treść wpisu została usunięta na prośbę użytkownika

[zaranin]

Chodziło mi tylko o to, by pokazać, że czasami ciężko zapanować nad emocjami nawet profesjonalistom. Oczywiście nie chciałbym, by czynny alkoholik prowadził grupę AA, ale już były jak najbardziej (wiem - były to już zupełnie inny temat).

[violek]

Okazujesz emocje, to dobrze, przeciez jestes czlowiekiem

Mysle ze jestesmy "wzorem" jak radzic sobie z ta choroba, kto wie czy ktos inny by sie odezwal ze rowniez zmaga sie z tym.

Wokol mnie, do tej pory spotkalam dwie osoby, ale nie mam z nimi kontaktu, wiem tylko ze choruja na to samo. W momencie zachorowania brakowalo mi informacji, co dalej robic.
Na szczescie znalazlam WAS i czytajac wasze przezycia wiem ze bedzie dobrze

A co do studiow wogole, to ja na poczatku 5 roku zachorowalam, opuscilam wtedy prawie caly rok, pozwolili mi wrocic i udalo sie

Ale tydzien temu wywali mnie ze studiow podyplomowych bo nie dotrzymalam terminow zaliczenia, a akurat jezdzilam po szpitalach a teraz mam zaostrzenie

[LoneWolf]

Emocje wzięły górę, powinnaś posłuchać co laicy wiedzą o Crohnie i z optymizmem stwierdzić, że jak mówisz - da się żyć bez problemów większych. To czasem bardzo dobre doświadczenie posłuchać co inni sądzą o nas nie wiedząc że temat nas dotyczy. Ja bym nie pisał opowieści o chorobie a taki psycholog jak ty przyda się wszystkim innym ludziom chorym na choroby jelit. Jeśli zwątpisz to będzie to na pewno strata...

[mhy]

Jak sobie radzicie na studiach?

W październiku zaczynam studiować i zastanawiam się, jak to będzie. Czy powinnam zanieść gdzieś zaświadczenie o tym, że choruję przewlekle? Nie mam żadnego orzeczenia o niepełnosprawności, nigdy się o nie nie starałam i teraz myślę, czy może by z tym nie spróbować... Chodzi mi o to, żeby mieć trochę "fory" na uczelni, żebym się nie musiała przesadnie stresować ani przejmować. Nie chcę wyjątkowego traktowania i cackania się nade mną, nie o to chodzi, po prostu wiem, jak to bywało w szkole. Czasem po prostu nie dało rady przyjść na sprawdzian czy inne ważne zajęcia.

Nie nastawiam się na to, że będzie źle, ale wolałabym być w razie czego jakoś 'ubezpieczona', żeby szybko nie wylecieć. I trochę nie wiem, jak się za to zabrać.

I czy jest sens tak od razu na początku się za to zabierać, czy po prostu studiować i w razie pogorszenia, dopiero myśleć?

[cordo]

Hej, pewnie w Krk będziesz studiować to zapraszam na spotkania w rynku które organizujemy

Gdy masz umiarkowany stopień niepełnosprawności dostajesz co miesiąc socjalne. U mnie było to 400 zł co każdy miesiąc, więc zawsze coś. (agh) Co do taryf ulgowych to u mnie nie było wyproś, musiałem pisać wszystkie kolokwia, egzaminy w terminach inaczej dwója. Tak samo z wychowaniem fizycznym.

Pierwszy rok studiów zawaliłem właśnie przez chorobę, dopadła mnie coś na początku października i trzymała do grudnia. Mimo Encortonu, Imuranu i innych dopalaczy cały czas mnie trzymało...
Z nauką u mnie wszystko w porządku, bo zdałem bardzo dobrze maturę i ogólnie zdolny jestem, ale zmęczenie spowodowane przez chorobę, utrata krwi, anemia, senność, kłopoty z koncentracją przez leki i ogólne załamanie nerwowe spowodowały, że przestałem studiować...

Teraz próbuję drugi raz, z tym, że na informatykę no i zobaczymy jak to będzie. Nie myślę do przodu, jestem tu i teraz. Ogólnie też mógłbym pójść na jakiś lajtowy kierunek, w sensie kulturoznastwo, socjologia, turystyka i rekreacja, zarządzanie... no ale nie chcę. Jak to nie wypali, to niestety wyjeżdżam z Polski albo nie wiem co, na pewno będę mega załamany, bo skończenie studiów to moje marzenie... a z wielu już marzeń musiałem zrezygnować przez chorobę

Dużo też zależy, jaki masz przebieg choroby, bo niektórzy studiują z chorobą i dają radę wyśmienicie. Ale prawda jest taka, że jak choroba porządnie złapie to po prostu nie ma bata... i właśnie przez to wysiadłem już nie raz w życiu i ciągle uczę się pokory...

[atabe]

Moja córka zaczynała studia w totalnym zaostrzeniu.Nie miała orzeczonej niepełnosprawności/dopiero na magisterce/. W razie konieczności dostarczała po prostu zwolnienia lekarskie/często na świstku, byle z pieczątką lekarza/ wprost do wykładowcy. Raz zdarzyło się formalne przeniesienie terminu egzaminu z racji szpitala, wtedy przez dziekanat.Czasami gdy ktoś był zainteresowany, wyjaśniała ,że ma przewlekłą chorobę jelit, bez wdawania się w szczegóły. Zwolnienie z WF bez problemu na podstawie zaświadczenia od lekarza gastrologa/bała się , że nie nadąży odrabiać nieobecności/ Ale ogólnie dawała radę . Z czasem wykładowcy tak się przyzwyczaili do jej chorowania , że nawet zwolnień nie wymagali, po prostu stwierdzali , że pewnie chora.
I tak minął cały licencjat, tak że dużo zależy na jakich ludzi trafisz na swojej uczelni. Życzę , aby byli do dogadania

[Mamcia]

Załatwiaj orzeczenie. Może bardzo pomóc w przypadku zaostrzenia i nie tylko.

[mhy]

Dziękuję za odpowiedzi.

Co do taryf ulgowych to u mnie nie było wyproś, musiałem pisać wszystkie kolokwia, egzaminy w terminach inaczej dwója. Tak samo z wychowaniem fizycznym.

I nic nie dało to, że masz orzeczenie o niepełnosprawności? Rozumiem, że tego nie można nadużywać i to nie zwalnia od obowiązków, i nie jest przepustką i pozwoleniem do olewania sobie nauki, ale mam na myśli sytuacje, kiedy nie mogłeś, a oni mimo to wymagali...? Wg mnie tak nie powinno być. I tak mamy już trochę pod górkę w życiu.

(...) i ogólne załamanie nerwowe spowodowały, że przestałem studiować...

Jak to nie wypali, to niestety wyjeżdżam z Polski albo nie wiem co, na pewno będę mega załamany, bo skończenie studiów to moje marzenie... a z wielu już marzeń musiałem zrezygnować przez chorobę

A indywidualny tryb studiów? Z tego, co udało mi się wyczytać na forum, to przysługuje nam prawo do tego, ze względu na chorobę przewlekłą. Zawsze jest rozwiązanie, nie można się poddawać i rezygnować z marzeń, planów.

W razie konieczności dostarczała po prostu zwolnienia lekarskie/często na świstku, byle z pieczątką lekarza/ wprost do wykładowcy. Raz zdarzyło się formalne przeniesienie terminu egzaminu z racji szpitala, wtedy przez dziekanat.

Właśnie się zastanawiam czy tak robić w razie pogorszenia, czy sprawę załatwić już na samym początku i oszczędzić sobie latania i tłumaczenia...

Mamcia, zaczynam to poważnie rozważać. Tylko zastanawiam się, bo u mnie przebieg jest stosunkowo łagodny, wyniki laboratoryjne zwykle mam dobre, a gdzieś przeczytałam, że najlepiej przed komisją stanąć z tymi gorszymi, by udało się dostać to oświadczenie. Zresztą... muszę się jeszcze wgłębić w ten temat, dowiedzieć się co i jak i gdzie załatwiać, bo jak na razie to jestem zupełnie w tym zielona.

[Anonymous_13ece955]

u mnie nie ma opcji indywidualnego toku nauczania. dlatego byłam zmuszona wziąć urlop zdrowotny.

[Karolka91]

Jako wieczny student mam pewne doświadczenie i chętnie się nim podzielę
Absolutnie wszystko zależy od obranej uczelni i kierunku. Na UŚ postawa dziekanatu była z sercem na talerzu i nie było najmniejszego problemu z IOSem, stypendiami i innymi kwestiami.
Obecnie na UP Wroc spotykam się ze ścianą, moje prawa są znikome, jako osoba po licencjackie z innego kierunku nie przysługuje mi żadna pomoc materialną, lepsze miejsce w akademiku, a na IOSa czekałam 2 miesiące.
W moim przypadku na obu kierunkach miałam, mam i będę miała dużo zajęć praktycznych w laboratorium, prosektorium lub zajęć klinicznych. Nie ma szans takich przedmiotów nadrobić samodzielnie, więc dłuższą nieobecność nadrabia się w kolejnym roku. Nie ma szans bez dziekanki. Jeżeli masz kierunek teoretyczny powinno być łatwiej.
Wszystko zależy też od przebiegu choroby, przez biotechnologię i pierwszy semestr wety było super. Najmniejszych problemów nie było. Przez drugi semestr miałam postępujące zaostrzenie i było ciężko, ale udało się zdać. Nigdy nie powtarzałam niczego, choroba mnie nie ograniczała. Teraz jest źle i bardzo się boję o kolejny rok, bo dziekanka jest możliwa.

Podsumowując... przy łaskawości Crohna i dziekanatu można normalnie studiować

[mrowczas]

Tak - orzeczenie to podstawa, już nie wspomnę o dofinansowaniu z PFRON na pokrycie kosztów kształcenia, a bez orzeczenia ani rusz.. A studia.. Sami wiecie raz z górki raz pod górkę. Ja osobiście nikomu nie chwaliłam się chorobą od samego początku i czasami nie było łatwo, ale ROZUMIELI odrobina optymizmu, wiary i Crohn (w moim przypadku) też się czegoś nauczył teraz zaczynam magisterkę we Wrocławiu, pracuję w Jeleniej Górze a mieszkam pomiędzy Będzie wesoło, ale cóż - niech zdrowie będzie z nami!

A teraz korzystajcie jeszcze z wakacji

[atabe]

No właśnie,trzeba korzystać ile się da , póki zdrowie pozwala. Nie zamartwiaj się na zapas. Orzeczenie możesz załatwiać , najwyżej nie dadzą , zależy na jakiego lekarza trafisz. Jeśli masz choć trochę papierów ze szpitala to powinno się udać. Są z tego głównie korzyści finansowe. A reszta , zobaczysz jak się potoczy choroba, jeśli będzie dokuczać, to wtedy będziesz musiała reagować na bieżąco na bazie zwolnień lekarskich , bo samo orzeczenie to chyba niewiele pomoże. A do przodu pewnie niewiele możesz zrobić , bo nie przewidzisz kiedy będziesz miała pogorszenie czy polepszenie stanu zdrowia. Udanego studiowaniai dużo zdrowia