Psychika a NZJ

[Stachuriada]

Witam wszystkich!
Od dwóch lat borykam się z problemami jelitowymi i dopiero od miesiąca "porządnie się za mnie zabrali":) Jestem w fazie diagnozy i podejrzewają u mnie WZJG, Ale jeszcze nie jest to wiadome.
A moje pytanie, czy mieliście/ macie problemy (towarzyszące chorobie) takie jak np: problemy z koncentracją, pamięcią, jakieś lęki, czy stany podchodzące pod depresyjne?
Pozdrawiam!
W przyszłości proszę najpierw poszukać tematu, zanim założy się nowy, ponieważ jesteś nową osobą zostawię ten temat otwarty.

[obyty.z.cu]

czy mieliście/ macie problemy (towarzyszące chorobie) takie jak np: problemy z koncentracją, pamięcią, jakieś lęki, czy stany podchodzące pod depresyjne?

o tym jest cały dział z wszelakimi przypadłościmi
http://crohn.home.pl/forum/viewforum.php?f=37
Nasze choroby to ciągła huśtawka,a to także nasza nadwrażliwość.
Nie da się podleczyć jelita,jeśli nerwy,stres i nie ciekawe myśli atakują.
Bardzo dużo z nas korzysta więc z rad psychologa,a i leki od psychiatry czasem się przydają.
Po prostu ułatwiają życie.

Z mojej historii ,na początku dostałem od gastroenterolog radę-polecenie:
ja leczę jelito,a psychikę specjaliści od tego.
I to była dobra rada.
Pomogło zaakceptować chorobę i normalnie z nią żyć,a mniejszy stres i nerwy to lepszy stan jelit.

[chrzanovy]

obyty.z.cu, bardzo dobrze prawi

[langusta]

Szczerze to każda osoba chora na przewlekłą chorobe powinna korzystać oprócz lekarza specjalisty również z psychologa. To bardzo pomaga w leczeniu i w akceptacji choroby - generalnie pomaga żyć.

[Anette28]

Szczerze to każda osoba chora na przewlekłą chorobe

niestety nie zgodzę się z Tobą, wszystko zależy od charakteru i psychiki danej osoby oraz tego w jakiej sytuacji życiowej się znajduje.

[langusta]

Pandziak,

ja to napisałam w oparciu o doświadczenie jakie mam zebrane na turnusach, spotkaniach z osobami chorymi przewlekle duzymi i małymi... i nie spotkałam osoby, która twierdziłaby że nie jest jej potrzebny psycholog. Inną sprawa jest to czy dana osoba zdecyduje sie na pomoc psychologa. I to jest dla wielu trudna decyzja, która uzależniona jest od osobowości itd.

[Anette28]

ja to napisałam w oparciu o doświadczenie jakie mam zebrane na turnusach, spotkaniach z osobami chorymi przewlekle duzymi i małymi... i nie spotkałam osoby, która twierdziłaby że nie jest jej potrzebny psycholog.

na prawdę, każdy potrzebował psychologa!?- to jest straszne, że tyle osób cierpi tzn. cierpi ich dusza
Ale ja i tak podtrzymuję swoje zdanie, które opieram na własnych doświadczeniach i moich przewlekle chorych znajomych.

[Anonymous_13ece955]

Szczerze to każda osoba chora na przewlekłą chorobe powinna korzystać oprócz lekarza specjalisty również z psychologa. To bardzo pomaga w leczeniu i w akceptacji choroby - generalnie pomaga żyć.

tak też uważam

[Rafaello]

Stachuriada, problemy z koncentracją, pamięcią, jakieś lęki, to właściwie konsekwencje stanów depresyjnych. Wpadasz w jedno, pociąga za sobą kolejne. A stany depresyjne, mniejsze czy większe, to zmora całego społeczeństwa, i wcale nie jest "potrzebna" do tego jakaś choroba (czyt. inna, dodatkowa ponad depresję choroba). Tak, to częste.

A co do poruszonej kwestii, to może nie tyle każdy powinien korzystać z pomocy psychologa, co właściwie pewnie wszyscy z niej korzystamy. Jednak w kontekście nie poruszonym tutaj przez żadną ze stron. I żeby to zroumieć trzeba sobie uświadomić pewną rzecz. Psycholog to nie tylko osoba z papierkiem. Dla niejednej osoby rolę psychologa spełnia ktoś bliski, rodzina, przyjaciel, forumowicz lub nawet samo forum (psy, koty czy nawet rybka Teodor itd także). Możliwość wygadania się (niekoniecznie przy użyciu słów), to jedna z podstawowych pomocy psychologicznych. I wór złota dla kogoś kto tego nigdy nie potrzebował zrobić, bo szczęśliwy pomiędzy szczęśliwymi

[obyty.z.cu]

Dla niejednej osoby rolę psychologa spełnia ktoś bliski, rodzina, przyjaciel, forumowicz lub nawet samo forum (psy, koty czy nawet rybka Teodor itd także). Możliwość wygadania się (niekoniecznie przy użyciu słów), to jedna z podstawowych pomocy psychologicznych.

i o to chodzi.
Przecież "rozmowa" z psychologiem ,to tak naprawdę opowieści o swoim życiu,zadawanie sobie pytań i odpowiadanie na nie samemu.
Psycholog to tak naprawdę ktoś ,kto ukierunkuje tylko nasze emocje,lęki,pytania itd.


Fajnie gdy tę rolę pełni ktoś bliski,znajomy,przyjaciel...
Niestety często on nie jest gotowy do tej roli i zamiast pomóc powtarza znane regułki,typu :
nie martw się ,będzie lepiej ...czy podobnie.
O dobrych "radach" rodziny lepiej nie wspominać,oni żyją swoim życiem,nie widząc, że może być inaczej.Czasem też miłość bliskiej osoby powoduje zbytnie zaangażowanie,a wtedy boimy się im mówić o swoich myślach i przeżyciach,choćby dlatego by ich nie ranić.
Przykład: my wiemy co nam szkodzi z jedzenia,ale ktoś bliski stara się i gotuje dla nas coś co zawsze w rodzinie pomaga wszystkim.I jak odmówić nie raniąc ?
Podobnie z przemyśleniami.
My mamy stany depresyjne,a słyszymy: nie martw się,wujek też to przechodził i dał radę jak się wziął za robotę

Mimo wszystko wolę rozmowę z psychologiem klinicznym,który dzięki swojej praktyce na codzień, z różnymi problemami się spotyka i potrafi podpowiedzieć,ukierunkować,wskazać jak sobie inni radzą w takich sytuacjach,a czasem po prostu umieć wysłuchać.
Komuś spoza swojego środowiska łatwiej się "wyspowiadać".pokazać swoje ukryte "ja" itd.
No bo wiemy, że on w naszym życiu istnieje tylko jako "specjalista", a nie ktoś kto nas na codzień spotyka.On nas nie ocenia.
Specjalista kliniczny,a nie z modnych salonów itd. bez praktyki szpitalnej.
Bo tu jak dietetyk,ten który zna chorobę,potrafi do niej dobrać odpowiednie jedzenie.
Ten który uważa ze zdrowe jedzenie jest dobre na wszystko ,powtarza tylko regułki,najczęściej z modynch aktualnie diet.,albo co szkodzi na wagę czy cholesterol.

Internet i forum to nowe formy terapii,tu mamy "anonimowość" i nieskrępowanie pytań.
No bo na takim specyficznym forum chorobowym jak nasze, nie ma trudnych i głupich pytań .
Tu zawsze ktoś coś podpowie,bo albo sam to przechodził,albo zdobył wiedzę na ten temat.
I to jest ok.
Ale.....my niestety opowiadamy o problemie kogoś,...a nie widzimy,nie patrzymy w oczy tej osobie,nie widzimy jej zaangażowania w problemie itd....

Psychika to nie problem opatrunku na ranie,to złożona sfera .

[cordo]

Nie bez powodu jest powiedzenie: "w zdrowym ciele, zdrowy duch" i działa to w drugą stronę, "w chorym ciele, chory duch". Choroba działa holistycznie na nasze życie, pociąga za sobą wiele negatywnych rzeczy np. zły humor, samopoczucie, niska samoocena itd. itd
dlatego ważna jest konsultacja z psychologiem, a czasami nawet z psychiatrą. Pozdrawiam

[Jac]

Byłbym ostrożny z wrzucaniem wszystkich do tego samego worka. Jeden potrzebuje pomocy psychologa, inny nie. Dlatego twierdzenie, że każdy z chorobą przewlekłą, powinien korzystać z psychologa, wydaje się nieco zbyt daleko idące.
Żadna siła nie zmusiłaby mnie do "pomocy" ze strony psychologa... Jeśli sam nie poradzę sobie z zaakceptowaniem choroby i nie znajdę sposobu na życie, to nikt za mnie tego nie zrobi. A już na pewno nie obca osoba, która uzurpuje sobie prawo do wydawania opinii na mój temat po 10 minutach rozmowy.

[audrey923]

Wydaje mi się, że teza że każdy potrzebuje psychologa jest nie do końca słuszna. Albo inaczej, każdy powinien spróbować tego rodzaju pomocy, ale nie do każdego ona dotrze. Dlaczego ? Aby psycholog mógł pomóc, trzeba być otwartym na to, co mówi, jakie ma rady i mieć chęć zmian w swojej głowie. Myślę, że sami dobrze wiemy, czy i kiedy jest dobry moment na wizytę u tego rodzaju specjalisty.
Po zdiagnozowaniu u mnie CD byłam w świetnej formie psychicznej, wydawało mi się, że łatka chorego nic nie zmienia w moim życiu. Kiedy jednak 3 miesiące później CD zmienił moje życie o 180 st. było o wiele gorzej. Lęki czy brak możliwości koncentracji (a więc konsekwencja lęku) były na porządku dziennym, mało tego nie miałam siły ani ochoty wstać z łóżka. I wtedy nie było szans samemu sobie z tym poradzić. Udałam się i do psychiatry, i do psychologa, ale tak naprawdę ten drugi nie tylko pomógł mi wyjść z doła, ale zacząć zmieniać swoje nastawienie w przyszłości, tak aby np. mniej się stresować, co tylko korzystnie wpływa na utrzymanie Crohna w uśpieniu.
Moim zdaniem, jeśli czujesz, że przestajesz cieszyć się życiem na 100 % i nie umiesz tego zmienić - psycholog jak najbardziej na plus

[eliszka]

Myślę, że sami dobrze wiemy, czy i kiedy jest dobry moment na wizytę u tego rodzaju specjalisty.

Najważniejsze żeby zdać sobie sprawę, że ta pomoc jest potrzebna i nie wstydzić się poprosić o nią.
W Polsce korzystanie z porady psychologa lub psychiatry jest tematem tabu. Gdy ktoś chodzi do terapeuty uważany jest (brzydko mówiąc) za wariata, psychola itp. A przecież nie ma nic złego w szukaniu pomocy. Po to właśnie powstał taki kierunek w nauce żeby pomagać.
Szkoda, że społeczeństwo jest jeszcze trochę zacofane w tym temacie.. A przecież w Stanach lub innych, bardziej rozwiniętych krajach prawie każdy ma swojego prywatnego terapeutę i nikt nie patrzy na to dziwnie.
Więc jeśli radzisz sobie ze swoimi problemami i Twoja choroba Cię nie przytłacza tak na maksa, to super. Brawo!
Ale jeśli nie ogarniasz tego tematu, to skorzystaj z pomocy. Dlaczego nie? Rozmowa ze specjalistą nie zaszkodzi, a może nawet okaże się pomocna:)

[rudy_lis]

Czy ktoś z Was brał Tianesal? Dostałam antydepresant, bo niestety każdemu wyjściu z domu towarzyszyła taka panika, że od razu dostawałam bólu brzucha i
Trochę boję się zaczynać z tym lekiem, bo opis działań niepożądanych brzmi dość niepokojąco