Aspołeczność

[Chudziakowa]

Również brak mi sił i chęci na towarzystwo. Ale bardzo lubie forum bo jak jestem zmęczona to robie klik i wyłanczam się. Klik i napisze coś, no i nikt z was się nie obraża bo rozumie. Dziękuje wam moi drodzy

[Rudi]

Kiedyś tak - bardzo. Szczególnie w trakcie szpitali, zaostrzeń. Po długim leczeniu i w końcu upragnionej remisji potrzebowałem kilku miesięcy by wyjść całkowicie do społeczeństwa. Dzisiaj sytuacja zgoła inna - uwielbiam ludzi, życie społeczne i aktywność!

Viva la vida!

[Martti]

W czasie zaostrzeń wyciszałam się i jedynie myślałam o tym, że się nie poddam.
Jak mijało byłam zawsze stęskniona towarzystwa (spokojne rozmowy).
Nie ukrywam swojej choroby ale też nie afiszuje się z nią – jest i już.
Jeżeli ktoś ma problem i nie akceptuje mnie z powodu choroby czy coś w tym stylu to już jego problem nie mój.
Co jakiś czas niestety mam spadki formy, wtedy próbuje zawsze odwracać myśli. Obecnie cieszę się że przestane marznąć.

[aga_wu]

Można być społecznym i aspołecznym jednocześnie?

Ja chyba taka jestem, całym sercem pragnę kontaktu z ludźmi. Boję się samotności. Samotność jest na drugim miejscu mojego top10 rzeczy których się boję.

Moja samoocena jest bardzo niska i spada. Zawsze wydaje mi się że jestem nielubiana, niechciana, nierozumiana itp. Do tego potrafię sobie wmówić że jestem beznadziejna. Z drugiej strony chciałabym zawsze być doceniana, nie chcę zawieść oczekiwań innych.

Chcę i nie chcę jednocześnie. Patrząc z boku nie powinnam narzekać, mam mężczyznę który mnie kocha (mam nadzieję ), rodzinę, kilku przyjaciół, trochę znajomych. Ale ciągle mi mało i mało...
Podobnie mam z potrzebą fizycznej bliskości. Potrzebuję bliskości, ale na przykład nie mogę dotykać obcych ludzi, całować ich w policzek, skakać na nich i się z nimi ściskać.

Chyba już zapomniałam co cchciałam napisać na początku. Ale jedno jest pewne, ludzie to zwierzęta stadne

[aga_wu]

magdalene, dzięki za zaproszenie! na pewno kiedyś skorzystam. Niestety wyjazd do Sandomierza odpada, z powodu pracy męża, ale w przyszłości kto wie...
Zenobius, może trochę jestem

Mam gorsze i lepsze dni, kiedy to pisałam miałam gorszy.

[krul]

Pomijając fakt aspołeczności - każda choroba, w mniejszym lub większym stopniu działa na psychikę, a ta z kolei na nasze zdrowie. Ja miałem tak tragiczny okres w życiu, że w wieku niepełnych 21 lat mam już pojedyncze włosy na skroniach, gdzie nikt z mojej rodziny nie siwiał 'wybiórczo' nawet przed 40-stym rokiem życia. Czasami warto iść do psychologa.

[Munia1989]

Ja też coraz bardziej zamykam się w sobie, nie mam ochoty z nikim rozmawiać. Jakoś nawet nie wiem o czym rozmawiać z ludźmi zdrowymi. Oni nie mają pojęcia co to znaczy być chorym i nic nie rozumieją.

[Mala_Mi]

Ja też jestem aspołeczna... nie cierpię żadnych imprez gdzie są tłumy, specjalnie nie chodzę w pewne miejsca żeby się nie denerwować że jest dużo ludzi... sąsiadów to już wybitnie nienawidzę bo są mega wścibscy a niestety czasami muszę ich widywać, co mnie też doprowadza do szału... tych ludzi co znam i lubię - jest ok, ale reszta... omg Na szczęście Mój Chłopak też nie przepada za tłumami więc sobie zawsze we dwójkę wychodzimy albo wyjeżdżamy gdzieś

[Mala_Mi]

Ja jestem aspołeczna odkąd pamiętam nienawidzę siedzieć albo tańczyć w klubach/dyskotekach brrr...

hihi ja też, tak mnie ludzie wkurzają....

Do sklepu po zakupy jeżdżę o 3 w nocy (dzięki ci boże za tesco i makro 24h !).

ja na razie jeszcze mieszkam z rodzicami, ale jak się wyprowadzę to też będę jeździć po zakupy do tesco
Już teraz czasem jeździmy z Moim Chłopakiem koło 1 po coś, wcześniej nie ma sensu bo są dzikie tłumy.
A już najgorzej jest jak jest przed długim weekendem albo jakimiś świętami - istny koszmar...
A ciuszki to też już zazwyczaj kupuje na allegro... albo rano w jakiejś galerii handlowej, bo wtedy mniej ludzi.
Wczoraj chcieliśmy iść na pokaz fontanny multimedialnej, bo miał być jakiś super hiper, ale jak zobaczyłam te nadciągające tam tłumy to zmieniliśmy kierunek i w końcu nie poszliśmy. bleeee
Mój Chłopak też jest dość aspołeczny także dobrze Nam jest we własnym sosie )))

[Mala_Mi]

WrednaTubisia, a ja mieszkam w centrum... i to jeszcze takim centrum, że pełno tu studentów więc wyobraź sobie co ja mam np. w takie juwenalia jak wracają z imprez masakrę jakąś marzę, by się stąd wyprowadzić pod Wrocław, będę miała ciszę i spokój ale to jeszcze troszkę musi zaczekać...

A w naszym wypadku najlepiej też mieć pracę taką niezwiązaną z ludźmi....

[Raysha]

Po tych postach stwierdziłam, że jestem bardzo rozrywkową dziewczyną.

[Elaine]

A u mnie to falowo jest: okresy nastawiania na ludzi i od ludzi przeplatają się....
Aspołeczna na pewno nie jestem, ale równie mi daleko do zwierzęcia imprezowego

[masterdark]

Zdecydowanie jestem aspołeczny od zawsze. Nigdy nie odczuwałem potrzeby uspołeczniania się. Poza tym i w dzieciństwie i w okresie nastoletnim ceniłem wyłącznie osoby rozsądne i poważne, a ze świecą szukać dziecko czy nastolatka, którzy stawiają na rozsądek i powagę, więc i tak nie miałem możliwości uspołeczniania się, nawet jak bym chciał. Na studiach część osób było takich i gdybym chciał, mógłbym próbować się uspołecznić, ale dobrze mi było w swojej aspołeczności i taki pozostałem.

Schorzenia gastrologiczne nie wpłynęły na stopień mojej aspołeczności, bo bardziej aspołecznym, to się chyba nie da być. Nawet w sumie ta aspołeczność jest teraz pożądana, bo schorzenia powodują, że jestem wściekły na cały świat i mógłbym być nieprzyjemny dla towarzystwa.

[obyty.z.cu]

a to była tu ,w tym temacie, ostra dyskusja.

Dziś napisałbym, że mam z tym też kłopot, w sensie ostatnich "przemian" dobrej zmiany.
No bo jak można być ok., gdy w koło szaleje nienawiść, złe słowa, wulgaryzmy i pomawianie.
Człowiek boi się wyjść, bo od razu musi ustawić się po którejś stronie.
Spotkanie towarzyskie czy rodzinne zamieniły się w "gadanie o byle czym", aby tylko nie dotknąć jakiegoś tematu z polityki, kościoła, edukacji czy innych "na topie". Bo wtedy koniec "zabawy", zaczyna się bójka na słowa i oskarżenia.
A teraz, kiedy i net opanował hejt na każdy temat, memy i ośmieszania każdego , to jak tu być wśród ludzi ?...
W imię dbania o innych, pojawiają się największe bzdurne opowieści, a oskarżanie kogoś stało się nagminne.
Podobnie jak wyśmiewanie, ważne by zaistnieć i się wykazać.
"Ukryte terapie" Zięby, czy antyszczepionkowcy, są "mądrzejsi" niż medycyna i badania. Bo teorie spiskowe mają "swój urok" i na to łapią się ludzie.
Zresztą sekty zawsze miały wzięcie w historii ludzkości
Nikogo nie rażą błędy ortograficzne czy stylistyczne, nawet w tych największych mediach,obojętnie czy TV czy papierowa gazeta, no bo jak na plakatach mogą być błędy, to taka "norma".
To nie są błędy wykształcenia , to dyslektyk tak łatwiej zastąpić braki i nieuctwo.
I tu akurat ostatnie lata pokazują, że nie liczy się dyplom .
Często Ci , którzy zakończyli naukę na poziomie zawodowym są bardziej wykształceni niż Ci , którzy uczyli "uczelnie" z Dyplomem. Bo Ci pierwsi to specjaliści, a wśród drugich, często o wykształceniu mówi tylko sam "dyplom", bo wiadomości i mądrości brak.
Przykład to ostatnie głosowanie w Sejmie, gdzie znaleźli się lekarze "za ustawą antyszczepionkową"
Kłamstwo zastąpiło prawdę i ludzie to kupują, "za miskę ryżu"

Tęsknię za dawnymi czasami, gdy człowiek mógł wyjść na ulice i mówić do wszystkich "Dzień Dobry", bo teraz zamiast pozytywnej odpowiedzi, może dostać w najlepszym przypadku odpowiedź w rodzaju : i czego się czepiasz ?

Kiedyś pomagając komuś, człowiek dostawał w zamian "Bardzo Dziękuje !", a teraz zaraz jest "o co Ci chodzi ?, czego chcesz w zamian ? "...

I jak tu nie być aspołecznym, jesli chce się zostać sobą i w zgodzie z sobą ?

..jestem aspołeczny, bo wychowałem się na książkach i dalej lubię je czytać ..