panowie, jak to u Was z dziewczynami?

[kaskaaa1502]

Ja też długo byłam sama, a choroba w jakimś stopniu sie do tego przyczyniła. Diagnoza była szokiem, rok po diagnozie rozwod i poczucie własnej wartości równało sie ZERO. Mojemu obecnemu bardzo trudno bylo mi sie przyznac, ze choruje. Balam sie pytań typu "naco? co ci sie dzieje?" itp. Ale odwazylam sie, powiedzialam. I od razu na wejściu, powiedzialam, ze jesli mu to przeszkadza niech powie od razu, zeby tego nie ciągnąć. Usłyszałam "głupia jesteś, a skąd wiesz, że ja zawsze bede zdrowy?"

Czego nam trzeba, to akceptacja od drugiej osoby, a o to jest chyba najtrudniej.

Uważam, że aby inni nas akceptowali musimy zacząć od siebie i sami zaakceptować siebie. Wiem, ze jest trudno. Są lepsze i gorsze dni. Ale jeżeli skupimy sie na tym jacy to my jesteśmy chorzy i biedni to jedyne na co bedziemy mogli liczyc to litosc innych.

[obyty.z.cu]

Uważam, że aby inni nas akceptowali musimy zacząć od siebie i sami zaakceptować siebie.

dokładnie

„Człowiek, który w nic nie wierzy, boi się wszystkiego.” - George Bernard Shaw

[Lemoni]

Pytanie to panów, ale skoro wypowiadają się w temacie wszyscy...

Po pierwsze Kalka bardzo mądrze napisała i podpisuję się pod jej postem (chociaż ja nigdy nie usłyszałam, żebym spadała, bo choroba;)).

9 miesiąc jestem w związku, w końcu jestem szczęśliwa, ale przyznaję, że i tak w głębi duszy czuję się jak wieczny singiel. Długo czekałam na mojego, a i tak nie mam gwarancji, że coś się nie popsuje. Cóż, za 3 miesiące czeka nas próba, wyprowadzamy się razem z Polski. Zobaczymy

Całe życie czułam się samotna. Pierwszego chłopaka poznałam dopiero na studiach,ale wtedy byłam podłamana psychicznie i nic dobrego nie wyszło ("jaki on szlachetny, jest z chorą!"). Długo mi z nikim nie wychodziło. Z różnych przyczyn. Łamano mi serduszko, sama łamałam, podejmowałam trudne decyzje, rozczarowywałam się. Teraz doczekałam się cudownego związku, ale po drodze działo się dużo i niekoniecznie były to potrzebne doświadczenia.
Uważam, że nie zawsze miłość przyjdzie . Ale nie pozostaje nic innego, jak czekać (niekoniecznie biernie ). Wiem, że to trudne, bo boimy się samotności. To jest mój największy lęk .

Nie wiem jednak, czy choroba odgrywa tutaj rolę. Raczej nieśmiała i niewierząca w siebie byłam od zawsze. Poza tym osobowości nie mam idealnej . Prędzej zwaliłabym winę na wychowanie . Po otrzymaniu diagnozy czułam się jak niepełnowartościowy człowiek, ale że do towarzysza się przyzwyczaiłam , i nigdy nie spotkałam się ze złym traktowaniem ze względu na chorobę, chyba przeszło . Zdarza mi się przeklinać mój los w trakcie awaryjnych sytuacji, jednak nie czuję się gorsza.
Wiecie czemu ?
Znam tylu chorych, że zapalenie w jelicie jest rzeczą jak najbardziej normalną . Forum i spotkania z Wami bardzo mi pomogły oswoić chorobę i nabrać dystansu.
Heh, wręcz chyba z połowa moich znajomych na fejsie to chorzy, na dobrą sprawę mogłabym zamieścić tam post o kupie i chyba wcale bym się nie przejmowała

[kalka_96]

chociaż ja nigdy nie usłyszałam, żebym spadała, bo choroba

no nie w tym sensie. ale wiecie o co chodzi może za bardzo dosadnie to napisałam
w każdym razie chodziło o to, że druga osoba bała się, nie chciała się zaangażować itd...

Zdarza mi się przeklinać mój los w trakcie awaryjnych sytuacji, jednak nie czuję się gorsza.
Wiecie czemu ?
Znam tylu chorych, że zapalenie w jelicie jest rzeczą jak najbardziej normalną . Forum i spotkania z Wami bardzo mi pomogły oswoić chorobę i nabrać dystansu.
Heh, wręcz chyba z połowa moich znajomych na fejsie to chorzy, na dobrą sprawę mogłabym zamieścić tam post o kupie i chyba wcale bym się nie przejmowała

Otóż to!

Jeszcze mam takie małe spostrzeżenie, że obyty i chrzanovy mają podobne zdanie, bo obydwaj są w szczęśliwych związkach, mimo choroby znaleźli wsparcie i zrozumienie swojej drugiej połówki i przez to może trochę inaczej postrzegają świat. Sorry Chłopaki, ale tak myślę...

[Lemoni]

Jeszcze mam takie małe spostrzeżenie, że obyty i chrzanovy mają podobne zdanie, bo obydwaj są w szczęśliwych związkach, mimo choroby znaleźli wsparcie i zrozumienie swojej drugiej połówki i przez to może trochę inaczej postrzegają świat. Sorry Chłopaki, ale tak myślę...

Też mi się tak wydaje

[kaskaaa1502]

co innego gdy jest sie w szczesliwym zwiazku i przyjdzie choroba, a co innego chorujac szukac dopiero milosci. jednak jest w nas blokada. jedni latwiej ją pokonują, innym jest trudniej. ale probowac warto

[cordo]

Dziewczyny, Wy macie całkiem inne spojrzenie na sprawę. Czy to normalne, abym miał 21 lat i uganiał się za lekarzami, latał po szpitalach, brał masę lekarstw? Ja nawet sportu żadnego nie mogę uprawiać bardziej ambitnie, prócz grania w szachy. Choroba odbiera mi męskości.

P.S I tak tego nie zrozumiecie

[kaskaaa1502]

Czy to normalne, abym miał 21 lat i uganiał się za lekarzami, latał po szpitalach, brał masę lekarstw?

nie, to nie jest normalne. Ale tak jest i nie zmienisz tego.

Choroba odbiera mi męskości.

dlaczego odbiera Ci męskości?

[obyty.z.cu]

Choroba odbiera mi męskości.

jak się ma 20 lat to wszystko jest takie....wyolbrzymione,za kilka lat tego bys nie powiedział.
Ciekawe w czym tę męskość odbiera ?

mimo choroby znaleźli wsparcie i zrozumienie swojej drugiej połówki i przez to może trochę inaczej postrzegają świat.

no tak,ale...to raczej chodzi o partnerski związek,wzajemny szacunek.
Co innego zauroczenie,a co innego codzienne życie.
Inna sprawa,że zachorowałem już po ślubie.

Prędzej zwaliłabym winę na wychowanie

sprawa co się wyniesie z domu,czego było się świadkiem,tolerancja albo złe przeżycia powodują "ustawienie" się do swojego życia.
To też nadaje swoją "skalę" oczekiwań ,no i swobody.
Po swojej rodzinie,towarzystwie,doświadczenia z życia,wiem że jest różnie.
Czasem przyciągają się przeciwności,czasem odwrotnie,wspólne zainteresowania,a czasem życie na krawędzi.
Najczęściej nie ma to nic wspólnego z chorobą...ale z akceptacją siebie,jakim się jest.
Źle jest wtedy ,gdy oczekuje się czegoś co nie nadchodzi,a w międzyczasie nie widzi się życia codziennego...
Opowieści o królewiczu czy szewcu są dobre ale w bajkach.
No i czasami trzeba po prostu zapytać...albo odpowiedzieć.

[cordo]

cordo napisał/a:
Choroba odbiera mi męskości.

jak się ma 20 lat to wszystko jest takie....wyolbrzymione,za kilka lat tego bys nie powiedział.
Ciekawe w czym tę męskość odbiera ?

Nie mam siły już odpisywać...

[kalka_96]

w sumie temat jest dla Panów a my się tak rozpisałyśmy...
ale przynajmniej z mojej strony mogę napisać, że Dziewczyny też mają trudno. i nie chcę tutaj żadnego : ''chorym mężczyzną jest trudniej założyć związek''. nie będziemy się przecież przekrzykiwać, bo nie o to chodzi.

ja nigdy nie pogodzę się z tym, że mam dopiero 18lat, rozwalony cały przewód pokarmowy, byłam jakieś 80razy w szpitalu, nie licząc już ile razy ''na ostro'', ile zjadłam tabletek, sterydów, immunospuresji. czy młoda dziewczyna musi łazić po lekarzach, codziennie na noc podłączać kroplówkę, dwa razy w miesiącu kłuć się Humirą, codziennie zażywać leki, robić wlewki. ? nie tak. nie tak powinno wyglądać moje życie.
to nie jest normalne, a przede wszystkim sprawiedliwe. a najgorsza jest ta niemoc, no bo co zrobić?

i też nie czuję się jakaś bardzo atrakcyjna, przez blizny na plecach, bliznę na brzuchu i oczywiście założonego PEGa. nawet dopasowanego ubrania nie mogę założyć.
i myślę, że wiele dziewczyn tak ma. niektóre sa po operacjach, mają stomię...

trzeba naprawdę długo nad sobą pracować, żeby ułożyć sobie to całe zło w głowie.

[Brawurka]

co innego gdy jest sie w szczesliwym zwiazku i przyjdzie choroba, a co innego chorujac szukac dopiero milosci. jednak jest w nas blokada. jedni latwiej ją pokonują, innym jest trudniej. ale probowac warto

Mam identyczne zdanie. Udało mi się zakochać i zbudować związek jak byłam w długiej remisji. A teraz po operacji? Porażka... Jeden związek, chyba taki trochę na siłę, bo z biegiem czasu widzę, że nic nas nie łączyło. Mimo zrozumienia i akceptacji choroby z jego strony to za mało, bo to ja miałam problem. Ja się nie zaangażowałam, ja popadałam w depresje, bo znowu choroba. To mi nie pasowało w nim wiele i to choroba spowodowała, że rozum mi podpowiedział "z nim nie dasz rady zbudować przyszłości".
To samo ze stomią, inaczej mieć rodzinę i się na nią zdecydować, a inaczej być singlem.

[cordo]

Widzę, że niektórzy mnie rozumieją, chyba muszę się pogodzić z moim losem. Zacznę sklejać samoloty albo grać w jakąś grę online

[kaskaaa1502]

z tą męskością to ja mam takie zdanie, że dla ,mnie bardziej męski jest facet który naprawde poważnie choruje i przy tym cierpi, ale znosi to dzielnie i funkcjonuje niż taki ktory jest zdrowy ale przy przeziębieniu i temperaturze 37' jest umierający i żąda aby koło niego "skakać" i być na skinienie.

[kalka_96]

z tą męskością to ja mam takie zdanie, że dla ,mnie bardziej męski jest facet który naprawde poważnie choruje i przy tym cierpi, ale znosi to dzielnie i funkcjonuje niż taki ktory jest zdrowy ale przy przeziębieniu i temperaturze 37' jest umierający i żąda aby koło niego "skakać" i być na skinienie.

kaskaaa1502, pozamiatałaś . podpisuję się pod tym.