Moj chłopak i Crohn,czy może mi ktoś pomoc?myśle o rozstaniu

[alicja234]

Bardzo często rozmawiamy o tej chorobie, on mówi że zrobił źle bo mógł od razu wszystko wytłumaczyć a nie pozwolić żebym czytała w internecie głupoty i się sama nakręcala, bo tak rzeczywiście było. Jak zaczęłam czytać te historię, że mąż jakiejś kobiety ciągle jest w szpitalu, że prawie z nim koniec że to bardzo straszna choroba, to łzy leciały mi po policzkach. Kurde, tyle czasu i tyle chwil przeżyliśmy razem, zadawałam sobie pytanie dlaczego to jemu się przytrafiło? Mówi że u niego przebieg tej choroby jest łagodny, przecież studiujemy razem, mieszka na stancji, nic nie nie wydarzyło.

To może będzie z innej beczki i dość chamskie ale mam przyjaciółkę której po tej sytuacji chyba sie nigdy nie zwierzę, ona stwierdziła że jestem młoda i moge sobie znaleźć jeszcze nie jednego chłopaka, że dlaczego mam się zmagać z choroba osoby i brać ciezar na siebie. A najlepiej to by było gdyby on poznał kogoś bo jest przystojny wtedy nie miałabym żadnego problemu. Kiedy przypominam sobie te jej słowa nie mam ochoty na komentarz.

[Natuśka]

Przeciez to niemozliwe że on tak łagodnie przechodzi tą chorobe, z tego co czytałam nikt nie miał tak lekkiego przypadku.

Są łagodne przypadki, diagnozowane zupełnie przypadkowo, bez objawów, bez leków, ale często jest tak, że takie osoby nie pokazują/ nie udzieląją się na Forum, necie...

Bardzo często rozmawiamy o tej chorobie,

Bo właśnie trzeba duuuużo rozmawiać, otworzyć się na nią i na siebie. To buduje.

Kurde, tyle czasu i tyle chwil przeżyliśmy razem

A ile jeszcze przed Wami: pięknych i niezapomnianych chwil? Choroba nie dyskwalifikuje z normalnego życia, szczęścia....

moge sobie znaleźć jeszcze nie jednego chłopaka, że dlaczego mam się zmagać z choroba osoby i brać ciezar na siebie.

Hmmm.... Najkrótszą drogą jest zazwyczaj ucieczka, a to nie zawsze jest najlepszym wyjściem Wielu ludzie właśnie choroba zbliżyła.
W żadnym wypadku nie chodzi tu o litość, bo wydaje mi się, że to jest akurat ostatnia rzecz na którą czeka Twój chłopak...

[Mala_Mi]

To może będzie z innej beczki i dość chamskie ale mam przyjaciółkę której po tej sytuacji chyba sie nigdy nie zwierzę, ona stwierdziła że jestem młoda i moge sobie znaleźć jeszcze nie jednego chłopaka, że dlaczego mam się zmagać z choroba osoby i brać ciezar na siebie. A najlepiej to by było gdyby on poznał kogoś bo jest przystojny wtedy nie miałabym żadnego problemu. Kiedy przypominam sobie te jej słowa nie mam ochoty na komentarz.

Po tym co tu napisałaś, sądzę, że to nie jest opinia Twojej przyjaciółki, a Twoja.

[Natuśka]

wszyscy jesteście tacy mądrzy bo sami jesteście chorzy.

Otóż to.
Nie dość, że sama choroba ma kosmiczną nazwę, o jeszcze jakie dolegliwości i przebieg- właściwie nie do przewidzenia.
Ja aktualnie, bacząc na moje problemy zdrowotne, kolejne nieciekawe rozpoznanie w toku zaczęłam się zastanawiać jak to może wyglądać od tej drugiej strony ... I to nie jest łatwe.
Czasem sobie myślę, że mi osobiście byłoby łatwo zaakceptować chorobę partnera, bo sama choruję. Pamiętam, że kiedyś moja rodzinka miała pretensje do mnie, że spotykam się z chorym na cukrzycę. To właściwie była i jest znajomość iście koleżeńska, ale moje rodzina tego pojąć nie mogła, w sensie tej cukrzycy..

To jest bardzo trudna materia. Potrzebny jest spokój, cierpliwość i czas...

[Alis]

Przez większość czasu jest dobrze, ale jak jest źle to nie ucieka, tylko pomaga. Jak leżałam w szpitalu to mnie odwiedzał, dopytywał się o wyniki, chciał wszystko wiedzieć. Kiedy było tak źle, że nie mogłam się sama ubrać, to zakładał mi skarpetki, pomagał wstawać, wchodzić i wychodzić z wanny.

No i to jest partner "idealny", ważne żeby wspierać chorą osobę, nie ważne w jaki sposób, ale żeby ta osoba czuła, że zawsze może na niego liczyć. Myślę, że jak uczucie-miłość jest prawdziwa to jest w stanie pokonać wszystko, a taki Crohn to pikuś.

[Tomy]

No to ja będę tu adwokatem diabła

Piszesz, że jesteście w związku rok a on poinformował o tym że ma Crohna po kilku miesiącach. Czyli można powiedzieć, że przez ok. połowę waszego związku Cię okłamywał. Bo taka choroba to nie jest jakiś nieważny szczegół i powinnaś być o tym powiadomiona najpóźniej do miesiąca bycia w związku, żebyś mogła "na trzeźwo" podjąć decyzję, czy na poważnie chcesz dalej się w to angażować. A tak - uwiódł, rozkochał, omamił - a potem poinformował, że jest chory na nieuleczalną, niezwykle zjadliwą chorobę. No łaskawca! Jeżeli zauważyłaś u tego lubego jakieś wady, to na pierwszym miejscu dopisz w związku z tym "brak uczciwości".

Cokolwiek by ktoś nie mówił, to masz prawo pokierować swoim życiem świadomie a nie poddając się jakimś emocjonalnym szantażom. My, tylko dlatego, że jesteśmy chorzy na poważne choroby, nie jesteśmy przez to automatycznie jacyś lepsi. A tutaj, z tego co czytam, to wychodzi, że powinno się nas z tego powodu co najmniej beatyfikować i to tak najlepiej subito. A już na pewno nikt nie może od nas odchodzić, bo zaraz jest nas nie warty, nic nie warty, w ogóle drań i takie tam. Nie daj sobie narzucić takiego rozumowania.
Znam wiele osób, które nie miały styczności z poważnymi chorobami, szpitalami, badaniami, operacjami itp. i tego się po prostu boją. Taka ich konstrukcja psychiczna i już. Oczywiście, życie najczęściej zmusza do zajmowania się i takimi sprawami, ale to już jest temat na inną dyskusję.

Jeżeli czujesz, że nie dasz sobie rady w sytuacji poważnego zaostrzenia choroby Twojego partnera, to zakończ ten związek teraz a nie jak to zaostrzenie przyjdzie. To będzie z Twojej strony i odpowiedzialne i uczciwe.

.

[alicja234]

Mój chłopak chyba domyśla się o co chodzi bo co chwilę kiedy dłuższy czas się nie odzywam pyta czy przypadkiem nie poznałam nikogo innego ja widzę że on się boi że go zostawię. Gdyby nawet tak miało być to najgorzej jest podać powód, serce mi się łamie kiedy o tym myślę, chyba sobie z tym nie poradzę

tu nie chodzi o zaostrzenie choroby ale nasza przyszłość, chęć posiadania dzieci... Przerasta mnie to

[Agga]

Tak czytam Wasze wpisy i nasuwa mi się jedno zdanie - trudno wymagać od osoby, która ma 21 lat mega dojrzałego podejścia do życia, do przyszłości, bo to dojrzewanie przychodzi wraz z wiekiem. Gorzej jakby miała lat 30 i napisała, że nie chce z nim być, bo jest chory. Ona się zastanawia nad tym, czy da radę oswoić swój strach przed nieznanym i strach chłopaka, który sądząc po tym, że nie powiedział od razu - też się boi, tylko nie daje po sobie o tym znać.
Drugie, co chciałam napisać to to, że nie na miejscu jest roztrząsanie ich związku, jako czegoś na dobre i na złe.. to oczywiste, że młodość ma swoje prawa, a umysł i ciało nie tknięte chorobą jest i będzie inne, niż moje, czy kogoś z Was - ludzi, których los doświadczył i za wcześnie obarczył piętnem choroby. tym fizycznym, a co gorsza psychicznym.
Strach ma wielkie oczy, ale niestety - przez takie opinie, które negują jej strach, nie pozbędzie się go... można czytać setki stron, opisujących setki przypadków, ale póki nie znajdzie się ktoś, kto chce naświetlić rzeczywistość osoby chorej - łącznie z tymi gorszymi chwilami, to 21latka nie pojmie, co jest w tym prawdą, a co jedynie przestrogą.
Moja choroba nauczyła mnie jednego - nie można wymagać od innych zrozumienia, bo nigdy zdrowy nie zrozumie chorego. Przykre, ale prawdziwe. I nawet, gdy będzie to związek "na dobre i na złe", osoba chora i tak idzie swoją drogą, wytyczoną np. chorobą L-Ch. i żadne zrozumienie i oparcie tego nie zmieni.
Choroba nie zniknie. Dlatego moim zdaniem - jeśli ktoś nie czuje się na siłach, aby kochać kogoś, kto żyje z "przyjacielem" w jelitach, to niech lepiej odejdzie na początku drogi, bo długie życie przed Chłopakiem i ani on, ani my nie wiemy jak łaskawy okaże się dla niego los.

[Anka :)]

Gdyby nawet tak miało być to najgorzej jest podać powód, serce mi się łamie kiedy o tym myślę, chyba sobie z tym nie poradzę...
Przerasta mnie to

Zastanawia mnie jedno, jesteś wrażliwa, serce Ci się łamie na myśl o chorobie,szpitalu, itd... A o rozstaniu nie? Trochę mnie to dziwi jeśli go kochasz. Bo jeżeli ktoś kogoś kocha to choroba nie jest przeszkodą. I choroba jest niczym w porównaniu z rozstaniem.

[obyty.z.cu]

Moja choroba nauczyła mnie jednego - nie można wymagać od innych zrozumienia, bo nigdy zdrowy nie zrozumie chorego. Przykre, ale prawdziwe.

oczywiście,ale to my wiemy chorzy,zdrowi "próbują" i różnie to wychodzi.
Ale zgadzam sie z tym.

Piszesz, że jesteście w związku rok a on poinformował o tym że ma Crohna po kilku miesiącach. Czyli można powiedzieć, że przez ok. połowę waszego związku Cię okłamywał. Bo taka choroba to nie jest jakiś nieważny szczegół i powinnaś być o tym powiadomiona najpóźniej do miesiąca bycia w związku, żebyś mogła "na trzeźwo" podjąć decyzję, czy na poważnie chcesz dalej się w to angażować. A tak - uwiódł, rozkochał, omamił - a potem poinformował, że jest chory na nieuleczalną, niezwykle zjadliwą chorobę. No łaskawca! Jeżeli zauważyłaś u tego lubego jakieś wady, to na pierwszym miejscu dopisz w związku z tym "brak uczciwości".

ciekawe....
myślisz,że on powinien chodzić z plakatem na plecach i pokazywać go każdej poznanej dziewczynie ?

Mówić o chorobie przed przedstawieniem się czy po ?

Powiedział kiedy chciał,znaczy kiedy zaczął wiązać jakąś przyszłość z ta znajomością.
Nikt od razu nie wie jak bedzie się rozwijała znajomość....
No chyba że to miłość "od pierwszego wejrzenia" ,
ale to chyba raczej w kinie...w melodramacie.

[90Wzjg90]

Moim zdaniem jak dziewczyna ma wątpliwości jak się jeszcze nic nie dzieje, to niech jak najszybciej się rozstaną, bo potem różnie może być. A ten chłopak w chwilach trudnych będzie potrzebował wsparcia. Także moim zdaniem dla jego dobra powinniście się rozstać.

Ja generalnie nie zamierzam się z nikim wiązać chyba już do końca życia, nie chcę nikogo obarczać moją chorobą ... może to smutne, bo pewnie chciałbym mieć kiedyś dzieci itd no ale nie chcę nikogo narażać na współcierpienia, które na pewno będą ...

[Krzysztof-Żyrek]

Anka , Ma rację bo jak można kogoś kochać i rozstać się z powodu choroby
Przede wszystkim myślę że powinnaś z nim porozmawiać o chorobie, albo dowiedzieć się cokolwiek. Moim zdaniem nie jest to miłość tylko chwilowe zauroczenie. Ale to moje zdanie i mogę się mylić.

[obyty.z.cu]

Ja generalnie nie zamierzam się z nikim wiązać chyba już do końca życia, nie chcę nikogo obarczać moją chorobą ...

ale w życiu to jest tak,że spotkasz JĄ,ona dotknie niechcący ciebie,przejdzie ciebie dreszcz i już będziesz wiedział.
Nigdy nie mów nigdy,a ograniczanie się ,to aprobowanie siebie jako osoby gorszej,a niby dlaczego ?
Jedni szukają "cud-dziewczyny" z okładki,a inni chcą mieć z kimś porozmawiać,,,albo pomilczeć
Tak na prawde,to co ma choroba wspólnego do naszych wyborów partnerów ?
To sie po prostu wie...
Z drugiej strony,lepiej sie wycofać z związku wcześniej, niż całe życie pózniej zadawać sobie pytanie "po co mi to było ?"

[Tomy]

ciekawe....
myślisz,że on powinien chodzić z plakatem na plecach i pokazywać go każdej poznanej dziewczynie ?

Mówić o chorobie przed przedstawieniem się czy po ?

No ale po co takie trywializowanie? Jak ktoś to przetestował, to wie, że jest taki moment kiedy się wie, że trzeba uczciwie powiedzieć co i jak. I na pewno ten moment nie jest po kilku miesiącach. Ja to przetestowałem ze trzy razy informując o chorobie prawie że od razu i jakoś żadna z dziewczyn przez to nie uciekła. Próbuję powiedzieć młodzieży, że jeżeli będą to ukrywać, to sami podkładają sobie minę pod swój przyszły związek, bo kiedyś to i tak wyjdzie. Nawet najbardziej zakochany będzie miał wtedy dylemat, czy nie został przypadkiem perfidnie oszukany.

[Raysha]

Piszesz, że jesteście w związku rok a on poinformował o tym że ma Crohna po kilku miesiącach. Czyli można powiedzieć, że przez ok. połowę waszego związku Cię okłamywał. Bo taka choroba to nie jest jakiś nieważny szczegół i powinnaś być o tym powiadomiona najpóźniej do miesiąca bycia w związku, żebyś mogła "na trzeźwo" podjąć decyzję, czy na poważnie chcesz dalej się w to angażować. A tak - uwiódł, rozkochał, omamił - a potem poinformował, że jest chory na nieuleczalną, niezwykle zjadliwą chorobę. No łaskawca! Jeżeli zauważyłaś u tego lubego jakieś wady, to na pierwszym miejscu dopisz w związku z tym "brak uczciwości".

Cokolwiek by ktoś nie mówił, to masz prawo pokierować swoim życiem świadomie a nie poddając się jakimś emocjonalnym szantażom. My, tylko dlatego, że jesteśmy chorzy na poważne choroby, nie jesteśmy przez to automatycznie jacyś lepsi. A tutaj, z tego co czytam, to wychodzi, że powinno się nas z tego powodu co najmniej beatyfikować i to tak najlepiej subito. A już na pewno nikt nie może od nas odchodzić, bo zaraz jest nas nie warty, nic nie warty, w ogóle drań i takie tam. Nie daj sobie narzucić takiego rozumowania.

Tomy! Tęskniłam za Tobą!
Zgadzam się z Tobą

Wiem, że wiele nie wniosłam do tematu, ale musiałam