Moja historia jest mniej więcej taka: W 1998 roku zdiagnozowano u mnie CU. Przez dwa lata stosowano przeróżne, wszystkie właściwie dostępne wtedy metody leczenia, ale ani na chwilę nie uzyskałam remisji. Łącznie ponad rok spędzony w szpitalu, pół roku na żywieniu wyłącznie pozajelitowym. Nic nie pomagało. Zapadła decyzja o usunięciu jelita grubego i wytworzeniu j-poucha. Wtedy nie miałam ani czasu ani siły ani głowy (byłam jeszcze bardzo młodziutka i nie wszystko dobrze rozumiałam) co to znaczy, zresztą widziałam tę operację jako wybawienie. Tak zresztą mi mówiono. Po operacji usłyszałam "Chory narząd został usunięty, chorobę wycięliśmy, jesteś zdrowa na zawsze". Po 3 miesiącach pozbyłam się stomii i faktycznie szybko zaczęłam żyć jak zdrowa osoba. Zapomniałam zupełnie o chorobie i o tym wszystkim, co przeszłam. Przez 14 lat żyłam w totalnym zdrowiu
We wrześniu 2013 zaszłam w ciążę i spodziewam się bliźniąt
ok. 16 tc. zaczęło coś złego dziać się z moim brzuchem. Najpierw wzdęcia i jakiś taki dyskomfort, potem bóle brzucha aż w końcu biegunka, której nie sposób opanować. W końcu wylądowałam u gastroenterologa. Niewielka anemia, nieco obniżone białko, nieco podwyższone CRP i krew utajona w kale. W USG pętle jelita cienkiego z miejscowo pogrubionymi ścianami (j-poucha nie udało się zobaczyć przez macicę). Gastroenterolog na tej podstawie plus na analizie moich starych wyników histopatologicznych stwierdziła, że to zaostrzenie CD 
Co więcej wg niej to od samego początku była CD a nie CU Aktualnie jestem na 3 g Pentasy i 20 mg Encortonu dziennie. Mam milion myśli na minutę i kilka milionów pytań...
Czy to w ogóle możliwe, że to kiedyś jednak była CU a teraz pojawiła się CD? Czy można mieć aż takiego pecha?
Jeśli jednak to od zawsze była CD to czy moja 14-letnia remisja nie jest jakimś fenomenem? (nie brałam żadnych leków i nie stosowałam żadnej diety)
Co będzie z moimi dzieciaczkami? Niby wiem, że te leki są stosunkowo bezpieczne, ale czy one będą zdrowe i nie zaszkodzę im?
Czy będę mogła karmić piersią?
Czy leki zadziałają i uda mi się "wyleczyć" do porodu? Czy będę mogła karmić już bez leków? Skoro ciąża wywołała zaostrzenie to czy karmienie piersią też nie pogorszy mojego stanu?
Kiedy mi się poprawi? Niby wydawało mi się, że już coś drgnęło, a tymczasem dzisiaj znowu jest gorzej
Czy po porodzie/karmieniu choroba znowu opuści mnie na lata czy już na zawsze będę musiała z nią żyć? Wiem, że większość z Was żyje ze świadomością, że w każdej chwili może nastąpić zaostrzenie i czuję, że to trochę nie fair wyżalać się Wam o to...ale czuję się tak, jakbym znowu po raz pierwszy usłyszała diagnozę. Żyłam od lat w przeświadczeniu, że jestem wyleczona na dobre a tu jak grom spada na mnie wiadomość, że historia zaczyna się od nowa
Chciałabym cieszyć się tą ciążą, oczekiwać narodzin maluchów z radością a tymczasem nie mam na to siły ani fizycznej ani psychicznej. Żyję tylko myślą, żeby jak najszybciej urodzić, żeby ten koszmar się skończył
Kładę się do łóżka z myślą "No, kolejny dzień zaliczony, jeszcze tylko ileś tam mi zostało..." Tak długo na tę ciążę i dzieci czekałam i nie umiem teraz się tym wszystkim cieszyć Wiem, że straszny smęt i do tego elaborat mi wyszedł, ale wierzę, że Wy, bardziej doświadczeni będziecie w stanie mnie jakoś podnieść na duchu a może nawet odpowiedzieć na część kołaczących mi w głowie pytań
plus Lisss ma jeszcze poucha więc pewnie lekarze nie chcą zbytnio go obciążać 
Eh bliźniaki-parka to majstersztyk, gratulacje dla Taty 